• Waitukubuli en Karukera

    Dominica is vergeleken met de andere eilanden (en zeker na Martinique) meer ongerept en heel weelderig. Er zijn talloze watervallen en het grootste deel van het eiland bestaat uit jungle. Ook de sfeer in de twee steden waar we waren – Roseau en Portsmouth – was top. Vriendelijke en relaxte mensen, in voor een praatje, dat klassiek eindigt met “ja mannn”. Het museum in Roseau vertelde ons dat het beste dat Columbus had gedaan weer weggaan was, en leerde ons dat de oorspronkelijke naam Waitukubuli is; vrijvertaald ‘lang is haar lichaam’. Dat daarmee het grote hoogteverschil bedoeld worden hebben we geweten. We hadden grote wandelambities op het eiland, maar eerst…

  • Martinique: fanfares en foerageren in Frankrijk

    Martinique is onderdeel van Frankrijk (en dus ook Europese Unie), dus met bekende taal, mobiel abonnement, munteenheid en menukaart. Comfortabel en goed voor onze slinkende voorraden, al voelde het misschien wat minder Caribisch. Maar dat gevoel verdween snel toen we kennismaakten met een lokale speedboot en meedansten op de fanfares van het carnaval. Aankomen in Sainte-Anne en een dag later even verderop in Le Marin was een cultuurshock. Nog nooit zagen we zoveel boten bij elkaar voor anker liggen. In beide baaien liggen elk minimaal 500 boten zich tegoed te doen aan de goed gesorteerde watersportwinkels en supermarkten – voor ons ook de hoofdattractie. Maar (gelukkig) zijn Sainte-Anne en Le…

  • Cabri Bourgignon

    Op Martinique hadden we voor het eerst sinds de Canarische eilanden weer grote en relatief goedkope supermarkten tot onze beschikking, dus ik heb me eindeloos vermaakt met schappen afspeuren naar interessante ingrediënten. Omdat Martinique onderdeel is van Frankrijk vindt je er zowel liter-emmers met gehakte sjalot áls hete saus in alle soorten en maten. Zo kwamen we bij het vleesvak (diepvries) kilozakken met allerlei vlees en orgaanvlees tegen. Long, maag, lam en geit, allemaal in keurige kubussen van 3x3cm - kom daar in Nederland maar eens om. Daarom deze klassiek Franse stoofpot, boeuf bourgignon, maar dan met Caribisch geitenvlees.

  • Brioche

    Brioche heb ik al heel vaak gemaakt, maar altijd met een keukenmachine met deeghaken. Het is absoluut niet moeilijk, maar zonder keukenmachine wel gedoe. Maar ik vind het één van de lekkerste dingen die je zelf kunt bakken en we waren per slot van rekening in Frankrijk (Martinique), dus nu of nooit. Het moet wel lang rusten, dus begin de avond van tevoren. Brioche smaakt - ik denk door de grote hoeveelheid gist - heerlijk hartig, bijna kazig. Warm is brioche het lekkerst, maar de volgende dag, afgekoeld en een tikkeltje droger is het óók het lekkerst... In beide gevallen maakt een lekkere lik gezouten roomboter het af.

  • Ongevraagd advies op Sint Lucia

    Als er vrienden op bezoek komen leggen we de steeds maar langer wordende klussenlijst eindelijk opzij en zijn we even ongegeneerd in vakantiestemming. Snorkelen, in de hangmat liggen, door een stadje slenteren, roadtrips, wij waren er helemaal klaar voor! Maar waren we ook klaar voor …slangen?   Voordat we vrienden Raisa en Dirk oppikten op Sint Lucia hadden we een korte stop op Sint Vincent om onze nieuwe bijbootmotor op te halen. De bus in Sint Vincent was een feest voor de zintuigen. In een 12-persoons busje worden rustig 18 mensen gestopt, waarna de ‘conducteur’ nog wel een randje vindt om op te staan of een schoot om op te…

  • Ontlading op de oceaan

    Groene planten, turquoise water, roze bloemen, gele bananen, een weelderige regenboog overspoelde ons toen we na 21 dagen varen aankwamen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. We zijn in Bequia, één van de Grenadines, en het is hier net een ansichtkaart, zo mooi.   De onstuimigheid die we beschreven in het vorige bericht heeft bijna tot het eind aangehouden. Geen oppervlak was veilig zonder antislipmatje, en als je iets moest doen waar twee handen voor nodig zijn, zoals een kop thee inschenken, gebruikten we daarvoor het cardanisch fornuis. Alleen de laatste twee of drie dagen was het iets rustiger. Zo relatief rustig zelfs dat ik op een gegeven…

  • Zeeën van tijd

    We zijn halverwege! We hebben inmiddels al bijna 1200 mijl afgelegd, dus de hoogste tijd voor een update via de satelliettelefoon. De boot houdt zich goed, zo voor de wind. Genua aan de ene kant, kotterfok aan de tweede voorstag aan de andere kant, allebei uitgeboomd. Dat betekent dat er aan beide kanten een boom – een lange stok – van de mast naar de zijkant van de boot gaat, waar de punt van de genua of fok in zit. Zoals de Duitse boot zei die een tijdje 5 mijl verderop naast ons voer en die we aanriepen op de marifoon: we varen ‘am Schmetterling’, met een bezaantje bij tegen…

  • Mindelo & Santo Antao

    De laatste dagen Kaapverdië staan in het teken van de oversteek over de Atlantische Oceaan voorbereiden. Dat betekent laatste reparaties en bevoorraden (voor zover dat gaat hier, maar onze bilge ligt nog vol houdbare spullen). Een paar dagen voor oud en nieuw begint onze oversteek. Maar eerst: wandelen op Santo Antao met Peggy! Santo Antao is het groenste eiland van Kaapverdië. Aan de noordkant zijn de rotsen weelderig begroeid, en overal tussendoor wuiven de pluimen van het suikerriet. Het is onmogelijk op de foto vast te leggen hoe mooi dat is. Het is echt een veel natter eiland dan de andere Kaapverdische eilanden; op de laatste dag waren we zelfs…

  • Sodade

    Ons Kaapverdische avontuur begint op Sal; een opvallend kaal eiland. Er groeit nagenoeg niks en behalve zout en vis zijn er geen grondstoffen. Toerisme is de belangrijkste bron van inkomsten. Palmeira, waar wij aankomen en moeten inklaren, heeft niet veel meer dan simkaartenwinkels en een supermarkt ter grootte van een gemiddelde Nederlandse nachtwinkel voor de locals, en een paar eettentjes en souvenirshops voor het busje toeristen dat dagelijks vanuit badplaats Santa Maria afgeleverd om een dagje met tourcatamaran “Sodade” te varen. Huizen zijn soms mooi en goed onderhouden, soms onafgebouwde krotten, en dat dwars door elkaar. We liepen het dorp in vijf minuten uit, en dan sta je in de…

  • Oversteken naar Kaapverdië

    De oversteek naar Kaapverdië begon gespannen. We voelden het allebei. De afvaart uit de haven ging door moeilijke valwinden niet helemaal soepel en we hadden allebei de vorige oversteek-aankomst, achter de reddingsdienst aan, nog vers in het hoofd. Een stemmetje in ons hoofd zei ‘wat zal er dit keer stuk gaan?’ Helaas eiste ook deze tocht inderdaad slachtoffers. Maar we vonden al gauw ons ritme en uiteindelijk beleefden we op deze oversteek een paar van onze gelukkigste momenten tot nu toe. We beginnen maar even met wat er kapot ging, dan is dat maar gebeurt; zo ging het onderweg ook. Op dag één bleek het lummelbeslag, waarmee de giek vast…