Nieuwe vrienden op Carriacou

Op Carriacou maakten we een lange wandeling; van Hillsborough aan de ene kant van het eiland over een bergkam en door een bos naar Windward aan de andere kant. In Windward liggen traditionele houten zeilschepen die worden gebruikt voor wedstrijden, dus die wilden we wel eens zien. Op de hoofdstraat in Hilsborough kwamen er twee straathonden naar ons toe die na even op een afstandje snuffelen snel doorliepen, dezelfde kant op als wij. Ik vroeg nog: “He gezellig jongens, lopen jullie mee?” Na een paar honderd meter kregen we sterk de indruk dat ze dezelfde kant op moesten als wij. Vrolijk kwispelend liepen ze mee, door straten, langs huizen en wegwerkzaamheden, helemaal de bergkam op. Eentje steeds achter ons, schuchter en op gepaste afstand, de andere fier voor ons uit. Eenmaal aan de rand van het bos konden we er niet meer omheen: ze hadden ons opgenomen in hun roedel. Elke keer dat wij even stilstonden om de route te controleren of wat water te drinken deden zij dat ook. De voorste keek steeds even om of we nog wel meeliepen en als we een andere weg in sloegen dan zij, dan rende ze ons snel voorbij om weer voorop te lopen. Toen een kudde geiten ons pad kruiste moest die natuurlijk even achterna gejaagd worden en dachten we dat we ze kwijt waren, maar na een paar minuten hadden ze ons spoor te pakken en banjerden ze weer geduldig voor en achter ons. Toen we in Windward bij buurtsuper een cola kochten en die bij de waterrand opdronken lagen ze aan onze voet te wachten. Helemaal tot aan de zee liepen ze mee, waar ze direct in sprongen om lekker af te koelen. Als ik niet al zeker wist dat we bij terugkomst een hond willen, dan had dit het lot wel bezegeld. Met tegenzin stapten we de bus in terug naar Hillsborough, maar de twee streetwise viervoeters liepen alweer hun neus achterna, op zoek naar een nieuw avontuur.