-
Nieuwe thuishaven
Inmiddels is het hier heerlijk zomerweer, maar toen we aankwamen in Nieuw Zeeland was het guur. Misschien zijn we watjes geworden, maar we (oké ik) zaten met dikke sokken en twee truien aan en een fleecedekentje over de benen; mutsen op als we ze mee hadden gehad. Toch ook wel weer lekker, en een eerste teken dat ons leven er weer anders uit gaat zien. Sirena heeft haar eindbestemming bereikt… Om dat feit nog even te ontkennen, hebben we eerst nog een kleine twee weken in de Bay of Islands rondgevaren, voor we naar onze ‘klushaven’ in Whangārei voeren. De Bay of Islands is een postzegel vergeleken met bijvoorbeeld…
-
Op naar Aotearoa
Normaal zit ik ‘s nachts urenlang sterren te kijken. Nu schittert er iets anders in de lucht. Onweer. De telefoons, Iridium en marifoon liggen al in de oven (kooi van Faraday) en ik ga naar buiten om de motor aan te zetten. Als de bliksem inslaat, kunnen we dan in ieder geval de motor en communicatieapparatuur nog gebruiken. De zoute korst die na elke golf op het dek achterblijft, plakt aan m’n handen waar ik de boot vastgrijp. De windmeter, bovenop het topje van de mast, laat zien dat er veel elektriciteit in de lucht zit, want de meter slaat uit naar 99 knopen… het waait wel hard, maar zo…
-
Bula!
Fiji is verreweg de grootste eilandengroep waar we geweest zijn. De twee hoofdeilanden zijn enorm en er omheen en tussen liggen allemaal kleine eilanden en riffen. Voordat we daar mogen overnachten, moeten we steeds eerst toestemming vragen aan de chief van het dichtstbijzijnde dorp, door middel van ‘sevusevu’. We hadden ons natuurlijk ingelezen, maar vonden het toch maar moeilijk ons voor te stellen wat we konden verwachten. In grote lijnen wisten we: kava geven, geen zonnebril of hoed op je hoofd en vrouwelijke knieën en schouders bedekken; hoewel ik vermoed dat dat laatste meer met de kuisheid van de Britse missionarissen dan met de tradities van de oorspronkelijke bevolking te…
-
Land in zicht
De Stille Oceaan is zo groot dat je tijd hebt om zelfs het moeilijkste dilemma in hapklare brokken te hakken. Voor ons was dat de vraag: gaan we door? We zijn deze reis begonnen met drie uitgangspunten: we gaan (en hebben gespaard voor) ongeveer drie jaar, we gaan in principe via de passaatroute de wereld rond en we stoppen als één van ons het niet meer leuk vindt; en dat beoordelen we bij elke mijlpaal opnieuw. De volgende mijlpaal komt eraan en we hebben besloten: we varen niet verder dan Nieuw Zeeland. De belangrijkste reden is dat we voelen dat we dichter bij familie en vrienden willen zijn. We…
-
Walvissen op Niue
Afscheid van Maupiha’a was bitterzoet: het was fijn om weer in beweging te komen en we wilden graag naar Niue, maar moeilijk om het paradijs te verlaten. De laatste avond hebben we bij Hina thuis een onvervalste Bonte Avond gehad; vanaf het moment dat ze doorhad dat ik ukulele kon spelen mocht er alleen nog maar gezongen en gespeeld worden en als er tussen de liedjes door gekletst werd maakte ze daar korte metten mee. Vrouw naar m’n hart. De volgende ochtend kwamen zij en Opupu alle boten in de baai langs om vis te brengen als afscheidscadeau. De meeste, zo niet alle, van de ongeveer 10 boten die zich…
-
Ia ora na!
Na de rust en vrijheid van de Tuamotus beleven we de Genootschapseilanden met een dubbel gevoel. Aan de ene kant doen we ons te goed aan de geneugten van Franse supermarkten en stokbroodjes steak-frites bij eetstalletjes aan de weg. Aan de andere kant is het een komen en gaan van jetski’s, toerbootjes en cruiseschepen. Maar als je niet middenin het feestgedruis gaat liggen is er genoeg rust en natuur te vinden en vriendelijke mensen zijn er sowieso volop. En de aantrekkingskracht voor toeristen – of die nu per vliegtuig, cruiseschip of zeilboot komen – is onmiskenbaar: sappige groene kliffen die qua schoonheid voor de Marquesas niet onderdoen, omringt door een…
-
Tijd in de Tuamotus
Ankeren in een atol is echt een feestje. Het water is zo helder dat je vanaf 20 meter diepte al kan scouten naar een goeie zandplek op de bodem om het anker op te leggen, en de paar honderd meter brede strook palmstrand en koraal die je van de oceaan scheidt zorgt ervoor dat je zelfs met harde wind op heerlijk vlak water ligt; om van de overdaad aan verse kokosnoten nog maar te zwijgen. Er zijn zelfs slingers op het feestje, want we ‘versieren’ de ankerketting met stootwillen, zodat ie een beetje boven de grond drijft en niet verstrikt raakt in de koraalclusters waarmee de bodem bezaaid is. Als…
-
Anker op!
Zo, wij zijn weer ‘boven Jan’! Maar het duurde wel even. Man man man wat hebben wij ons beroerd gevoeld. Koorts, hoofdpijn, pijn in spieren en gewrichten, overgeven, huiduitslag, jeuk, het is allemaal langs gekomen. We deden niet veel meer dan slapen, paracetamollen eten en water drinken. Volgens de RMD-dokter (en Dokter Laura) was het hoogstwaarschijnlijk een tropisch muggenvirus (zika, dengue of chikungunya), maar of het nou uiteindelijk een mug of de griep was, de remedie blijft hetzelfde: uitzieken. Het voordeel was dat wachten op het nieuwe ankerlier niet voelde als wachten. Tegen de tijd dat ie er was, waren we ook pas weer sterk genoeg om ‘m te…
-
Trouble in Paradise
Ons ankerlier is kapot. Dat is vrij onhandig, aangezien het ankerlier ervoor zorgt dat we ons anker op kunnen halen en ons kunnen verplaatsen. Onze zware boot ligt aan een goed zwaar anker met een zware ketting, dus met de hand ophalen is geen reële optie – we hebben het geprobeerd. En in tegenstelling tot een koelwaterpomp, hydrofoor, dieselopvoerpomp, dynamo of zelfs anker hebben we er geen reserve van in de bakskist liggen. Dus nu is het wachten op een nieuw lier. Het moet gezegd: er zijn slechtere plekken waar het had kunnen gebeuren. Het is overal om ons heen ansichtkaartwaardig, de mantaroggen (ook wel floppy boys) zwemmen ‘s avonds…
-
Aangekomen in het paradijs
We zijn er! Na 39 dagen, 4291 mijl, zes verschillende zeilen en een dagrecord van 143 mijl, zijn we aangekomen bij het adembenemende Fatu Hiva. Stijle rotswanden vol groen, prachtige witte vogels, berggeiten en bij het snorkelen alleen maar onbekende vissen. We liggen in de Hanavave-baai; in het Frans de Baie de Penis, naar de uitstulpende rotsformaties rond de baai. De missionarissen hebben het later de Baie de Virgin gedoopt. We liggen hier niet alleen, het is druk in het paradijs – de baai ligt vol met 17 boten. Maar dat is wel begrijpelijk, nog even los van het uitzicht, aangezien het één van de minst rollerige plekken is in…