• Anker op!

    Zo, wij zijn weer ‘boven Jan’! Maar het duurde wel even. Man man man wat hebben wij ons beroerd gevoeld. Koorts, hoofdpijn, pijn in spieren en gewrichten, overgeven, huiduitslag, jeuk, het is allemaal langs gekomen. We deden niet veel meer dan slapen, paracetamollen eten en water drinken. Volgens de RMD-dokter (en Dokter Laura) was het hoogstwaarschijnlijk een tropisch muggenvirus (zika, dengue of chikungunya), maar of het nou uiteindelijk een mug of de griep was, de remedie blijft hetzelfde: uitzieken.   Het voordeel was dat wachten op het nieuwe ankerlier niet voelde als wachten. Tegen de tijd dat ie er was, waren we ook pas weer sterk genoeg om ‘m te…

  • Trouble in Paradise

    Ons ankerlier is kapot. Dat is vrij onhandig, aangezien het ankerlier ervoor zorgt dat we ons anker op kunnen halen en ons kunnen verplaatsen. Onze zware boot ligt aan een goed zwaar anker met een zware ketting, dus met de hand ophalen is geen reële optie – we hebben het geprobeerd. En in tegenstelling tot een koelwaterpomp, hydrofoor, dieselopvoerpomp, dynamo of zelfs anker hebben we er geen reserve van in de bakskist liggen. Dus nu is het wachten op een nieuw lier. Het moet gezegd: er zijn slechtere plekken waar het had kunnen gebeuren. Het is overal om ons heen ansichtkaartwaardig, de mantaroggen (ook wel floppy boys) zwemmen ‘s avonds…

  • Aangekomen in het paradijs

    We zijn er! Na 39 dagen, 4291 mijl, zes verschillende zeilen en een dagrecord van 143 mijl, zijn we aangekomen bij het adembenemende Fatu Hiva. Stijle rotswanden vol groen, prachtige witte vogels, berggeiten en bij het snorkelen alleen maar onbekende vissen. We liggen in de Hanavave-baai; in het Frans de Baie de Penis, naar de uitstulpende rotsformaties rond de baai. De missionarissen hebben het later de Baie de Virgin gedoopt. We liggen hier niet alleen, het is druk in het paradijs – de baai ligt vol met 17 boten. Maar dat is wel begrijpelijk, nog even los van het uitzicht, aangezien het één van de minst rollerige plekken is in…

  • Update vanaf de Stille Oceaan

    Update vanaf de Stille Oceaan ’s Nachts varen is de eerste keer na een lange tijd altijd erg spannend. Elke keer weer. De boot gaat tekeer op de golven. Als je in bed ligt denk je de hele tijd dat degene die wacht houdt overboord spoelt en als je wacht houdt lijken de golven huizenhoog. In dit geval waaide het ook nog hard. Maar die angst verdwijnt snel en je vergeet vrijwel meteen hoe het voelde. Ik schreef voorgaande aan het begin van onze oversteek en toen ik dit teruglas kon ik het gevoel al niet meer goed oproepen. Wat overblijft is vooral een soort ontzag voor het water, vooral…

  • Door (het Panamakanaal)

    Na onverwacht een ruime maand in Nederland, zijn we nu weer in Panama. Terug in de warmte, het heldere water, de andere cultuur. De reden om naar Nederland te gaan was verschrikkelijk, en toch waren er ook veel fijne momenten. Samen kunnen zijn met familie en vrienden, die nog kort daarvoor zo ver weg waren. En weer even voelen hoe het is om in Nederland te leven. Terug in de kou, het comfort, de drukte. We hebben ons lang afgevraagd of we wel verder moesten gaan. We wilden wel door, maar we wilden niet weg. Gelukkig was familie heel steunend; zij willen ook dat we onze reis afmaken. Het leven…

  • Terug in NL

    Een vriendin vroeg eens “Knijpen jullie jezelf nog wel eens?”. Het had de titel van het volgende bericht moeten worden. We hebben in Guna Yala meer dan ooit het gevoel gehad dat de tijd stilstaat en dat het geluk ons toelacht. Maar het leven loopt wel eens anders. Op dit moment zijn we terug in Nederland, vanwege familieomstandigheden. Wanneer we weer gaan varen of een nieuw bericht schrijven weten we nog even niet.

  • Kerst in de Chichahut

    We gaan in Mulatupu aan land om wat verse groenten te kopen. Struinend komen we langs een straat waar een groep vrouwen gezellig zit te kletsen en we worden direct gewenkt dat we erbij moeten komen zitten. Er komt warme chocoladedrank, en de dames laten ons natuurlijk hun mooiste mola’s zien. Mola’s zijn gequilte doeken met prachtig geborduurde geometrische of abstracte vormen, die niet alleen de basis van hun traditionele kleding zijn, maar ook een bron van inkomsten als er toeristen als wij langskomen. Als het gesprek komt op ons leven aan boord vragen ze honderduit; waar we vandaan komen, hoe lang we onderweg zijn en of we onze ouders…

  • Guna Yala

    We worden ‘s ochtends wakker in Puerto Perme bij het geluid van vogels en een hol gebonk dat tegen de bergen terugkaatst. Een man staat op het strand een kano uit te hakken met een bijl. Als we later aan land gaan en aan de praat raken vertelt hij trots dat hij alle kano’s die hier liggen heeft gemaakt; de meester scheepsbouwer dus. Zijn naam is Roberto Rodriguez en hij vertelt honderduit over het vakmanschap van kanobouwer, ook al verstaan we maar een tiende van wat hij vertelt. De kano’s worden uit één flinke boomstam vervaardigd, die ze verder landinwaards vellen. Roberto wijst ons de weg naar het dorp, een…

  • Vrienden in Colombia

    Laura en Jelle staan ons al op te wachten als we na een lange busreis aankomen bij het appartement. Er zijn nog geen drie seconden nodig om alles weer als vanouds te laten voelen en het lijkt de normaalste zaak van de wereld dat we hier toevallig met z’n vieren zijn, 9000 km van Nederland af. Zij hebben dan al net als wij een tijd door delen van Colombia gereisd, en vanaf hier gaat ons avontuur samen verder. Medellín is daar een uitstekende plek voor. De stad die wij vooral kennen van het journaal in de jaren ’90 en de serie Narcos blijkt een moderne metropool. In de twee rijkere…

  • Koffie in Colombia

    Na nog een paar dagen op zee – met onderweg sneeuw (op een berg), orka’s en heel veel vlinders – zijn we in Cartagena, Colombia. Een échte wereldstad met veel flatgebouwen en een mooi historisch centrum. De eerste was zit al in een wasmachine als we ons door de inklaarprocedure worstelen. Een paar dagen later laten we Sirena voor het eerst in lange tijd achter in een haven om het binnenland van Colombia te verkennen. Voor het eerst in een jaar kunnen we een lange broek aan! De eerste dagen is het zelfs ronduit fris te noemen. We zijn zo’n 2000m hoog in de bergen en genieten met volle teugen…