Trouble in Paradise
Ons ankerlier is kapot. Dat is vrij onhandig, aangezien het ankerlier ervoor zorgt dat we ons anker op kunnen halen en ons kunnen verplaatsen. Onze zware boot ligt aan een goed zwaar anker met een zware ketting, dus met de hand ophalen is geen reële optie – we hebben het geprobeerd. En in tegenstelling tot een koelwaterpomp, hydrofoor, dieselopvoerpomp, dynamo of zelfs anker hebben we er geen reserve van in de bakskist liggen. Dus nu is het wachten op een nieuw lier. Het moet gezegd: er zijn slechtere plekken waar het had kunnen gebeuren. Het is overal om ons heen ansichtkaartwaardig, de mantaroggen (ook wel floppy boys) zwemmen ‘s avonds om de boot en heel toevallig stopte het lier er van alle verlaten baaien in de Marquesas precies mee in de hoofdbaai van Nuku Hiva, met een kleine werkplaats en marktje op bijbootafstand.
We onderhouden Sirena goed en hebben een aantal preventieve investeringen gedaan, zoals nieuwe verstaging, om haar goed zeewaardig te houden. Toch is dit zeker niet de eerste keer dat we iets groots hebben moeten vervangen. Het begon na de koop van de boot, toen naast al het ingecalculeerde kluswerk ook de hele romp opnieuw geverfd moest worden. In Engeland begaf de startmotor het. Vlak voor vertrek over de golf van Biskaje lekte de keerkoppeling zo erg dat we geen voortgang meer hadden en de een baai in gesleept moesten worden. Net voor aankomst op de Canarische Eilanden lekte de koelwaterpomp van de motor liters koelwater de bilge in. Onderweg naar de Kaapverdische eilanden brak de gloednieuwe genuaboom bij windkracht 4. Tijdens de oversteek van de Atlantische oceaan liet de genuaboomrails los van de mast. Op St. Kitts legde de koelkast het loodje. In de Carieb hebben we de rest van het onderhoud even opgespaard tot Trinidad. Daar hebben we (naast het reguliere roestbik-, schuur-, verf- antifouling- en lakwerk dat we zelf konden doen) de lekkende watertanks laten lassen, alweer een afdichting van de keerkoppeling laten vervangen, een stuk houtrot in de mast aangepakt; en het ankerlier een grote onderhoudsbeurt laten geven door een expert.
Is het uitzonderlijk dat er bij ons zoveel kapot gaat? Nee. We hebben misschien iets meer pech dan gemiddeld, maar het is ook gewoon een feit dat er op een boot de hele tijd dingen stuk gaan. En op een boot zo oud als de onze, waarvan we niet altijd weten hoe oud onderdelen zijn en hoe goed ze onderhouden zijn door vorige eigenaren, houden we er rekening mee dat er vaker dingen stuk gaan dan we van varen in Nederland gewend zijn of dan we bij boten om ons heen zien. Maar dat maakt het natuurlijk niet minder vervelend of prijzig. Een ankerlier is, naast een nieuwe motor of mast, één van de duurste onderdelen die je kan vervangen op een boot en het helpt voor de kosten ook niet dat hij per vliegtuig over moet komen vanuit Tahiti (waar alles minimaal twee keer zoveel kost als bij de gemiddelde webwinkel in Europa). We zullen het bovendien moeten doen met wat daar aan voorraad beschikbaar is, waardoor alleen het kapotte onderdeel vervangen uitgesloten is. Hiervoor begroot je natuurlijk een ‘post onvoorzien’, maar het zou wel lekker zijn als we dat potje eens gewoon dicht konden laten. We balen flink.
Naast de kosten is het vervelend dat we ‘vast’ liggen. De beschikbare tijd op de Grote Oceaan is beperkt vanwege het orkaanseizoen dat we moeten omzeilen, en we stonden eigenlijk op het punt om naar de Tuamotus te gaan. Een nieuw lier is hier natuurlijk niet ‘voor-23u-besteld-morgen-in-huis’ en het duurt dagen tot weken voordat het ankerlier gevonden is en naar de Marquasas verscheept is. En eerlijk is eerlijk, het lukte nog niet meteen om tegen onszelf te zeggen dat we het heel veel slechter hadden kunnen treffen dan vastliggen in het paradijs. Maar gelukkig is het paradijs ook de kwaadste niet, en drukt ze ons graag met de neus op de feiten. Vooral vanmiddag, toen we hebben gesnorkeld tussen de mantaroggen. Gewoon een stukje met de bijboot naar de ingang van de baai, en daar het water in. 10, 20, soms wel 50 enorme roggen zwommen in een sierlijke vortex om ons heen, met ons mee en onder ons door. Doodeng in het begin; daarna vooral fascinerend mooi. Het was een van de coolste belevenissen uit m’n leven. Dus in plaats van te zitten sippen hebben we een paar leuke plannen gemaakt voor op het eiland. We hebben al een fantastische roadtrip gemaakt in een gehuurde Jimny en morgen hiken we over de berg naar de volgende baai. Daar gaan we vanuit onze hangmat eens even uitgebreid onze zegeningen zitten tellen!
Update: Het ankerlier blijkt toch niet per vliegtuig maar per boot te komen, wat betekent dat hij er pas over twee weken is, en daarna moeten we nog inbouwen. Bovendien weten we nu dat er voor het nieuwe ankerlier wat laswerk gedaan moet worden dat hier eigenlijk niet mogelijk is. Daarnaast werden Björn en ik allebei ziek (koorts, hevige hoofdpijn; we zijn allebei al drie dagen gevloerd). In plaats van onze zegening gaan we dus even onze opties tellen; misschien dat we na even uitzieken in één keer naar Tahiti varen, waar we wel kunnen lassen. Van daar gaan we dan (hopend op goede wind) alsnog naar de Tuamotus. Of we blijven wel hier en proberen het iets meer provisorisch op te lossen. Komt goed, we vinden er wel wat op.