• Anker op!

    Zo, wij zijn weer ‘boven Jan’! Maar het duurde wel even. Man man man wat hebben wij ons beroerd gevoeld. Koorts, hoofdpijn, pijn in spieren en gewrichten, overgeven, huiduitslag, jeuk, het is allemaal langs gekomen. We deden niet veel meer dan slapen, paracetamollen eten en water drinken. Volgens de RMD-dokter (en Dokter Laura) was het hoogstwaarschijnlijk een tropisch muggenvirus (zika, dengue of chikungunya), maar of het nou uiteindelijk een mug of de griep was, de remedie blijft hetzelfde: uitzieken.   Het voordeel was dat wachten op het nieuwe ankerlier niet voelde als wachten. Tegen de tijd dat ie er was, waren we ook pas weer sterk genoeg om ‘m te…

  • Trouble in Paradise

    Ons ankerlier is kapot. Dat is vrij onhandig, aangezien het ankerlier ervoor zorgt dat we ons anker op kunnen halen en ons kunnen verplaatsen. Onze zware boot ligt aan een goed zwaar anker met een zware ketting, dus met de hand ophalen is geen reële optie – we hebben het geprobeerd. En in tegenstelling tot een koelwaterpomp, hydrofoor, dieselopvoerpomp, dynamo of zelfs anker hebben we er geen reserve van in de bakskist liggen. Dus nu is het wachten op een nieuw lier. Het moet gezegd: er zijn slechtere plekken waar het had kunnen gebeuren. Het is overal om ons heen ansichtkaartwaardig, de mantaroggen (ook wel floppy boys) zwemmen ‘s avonds…

  • Vrienden in Colombia

    Laura en Jelle staan ons al op te wachten als we na een lange busreis aankomen bij het appartement. Er zijn nog geen drie seconden nodig om alles weer als vanouds te laten voelen en het lijkt de normaalste zaak van de wereld dat we hier toevallig met z’n vieren zijn, 9000 km van Nederland af. Zij hebben dan al net als wij een tijd door delen van Colombia gereisd, en vanaf hier gaat ons avontuur samen verder. Medellín is daar een uitstekende plek voor. De stad die wij vooral kennen van het journaal in de jaren ’90 en de serie Narcos blijkt een moderne metropool. In de twee rijkere…

  • Dushi bezoek

    Sinds ons laatste bericht, uit Trinidad, is er een hoop gebeurd en is er vooral heel veel bezoek geweest. Het blijkt relatief makkelijk te zijn om van Nederland naar de ABC-eilanden te vliegen. Dus niet allen was er gepland bezoek, waarover hieronder meer, maar er was zelfs verrassingsbezoek! Mijn oom Peter en tante Cynthia, die hier toevallig in Curaçao op vakantie waren, kwamen zomaar even op de koffie, en oud-collega Nataly was er voor werk. Zo was Nederland ineens even heel dichtbij!   Voordat dat zover was, voeren we van Trinidad naar Grenada, waar we eerder op doorreis ook al waren, maar wat we nog niet echt bezocht hadden. Ook…

  • Aan de slag op Trinidad

    Vanaf het moment dat Sirena op de kant gehesen werd, zaten we meteen in een lekker ritme. Een typische klusdag begint om 6 uur voor een paar koele uurtjes, gevolgd door een enorme onweersbui rond 11 uur, roti om 12 uur en moe maar voldaan douchen om 16 uur. Een groot deel van de tijd gaat op aan roestige plekken weer goed maken. Doordat er minimaal 6 lagen van verschillende chemische middelen op gaan die elk 3-24u moeten drogen en geen van allen tegen regen kunnen, is het een arbeidsintensief proces. Je moet ontvetten, roest weghalen met de draadstaalborstel op de haakse slijper of als die er niet bij kan…

  • Een jaar onderweg

    De zomer is aangebroken. Het is maar een paar graden warmer dan eerst, maar veel vochtiger en windstil. We hebben het daarom voor het eerst echt heet, snikheet. We zweten peentjes en het warme zeewater biedt nauwelijks soelaas. Tegelijk lijkt de zonkracht nog feller dan eerst; een prikkende hitte die soms zelfs door factor 70 weet te branden. Meestal doe ik dus geen moeite en trek aan boord steeds hetzelfde vod aan; die is toch zo doorweekt. Maar toen ik laatst naar de douane moest om in te klaren was ik even intens gelukkig: eindelijk een schoon en droog shirt. Het waren 10 heerlijke seconden.   Dat het zomer is,…

  • Mindelo & Santo Antao

    De laatste dagen Kaapverdië staan in het teken van de oversteek over de Atlantische Oceaan voorbereiden. Dat betekent laatste reparaties en bevoorraden (voor zover dat gaat hier, maar onze bilge ligt nog vol houdbare spullen). Een paar dagen voor oud en nieuw begint onze oversteek. Maar eerst: wandelen op Santo Antao met Peggy! Santo Antao is het groenste eiland van Kaapverdië. Aan de noordkant zijn de rotsen weelderig begroeid, en overal tussendoor wuiven de pluimen van het suikerriet. Het is onmogelijk op de foto vast te leggen hoe mooi dat is. Het is echt een veel natter eiland dan de andere Kaapverdische eilanden; op de laatste dag waren we zelfs…

  • Oversteek naar Canarische Eilanden

    Na een periode in Portugal van wachten op beter weer en een zieke Björn, zijn we onderweg naar Tenerife, een van de Canarische Eilanden. Op dag 5 zijn we moe en hard toe aan een douche, maar we zitten helemaal in het ritme en zijn gelukkig. We vangen zelfs een bonito, en eten heerlijke ceviche. Met nog net geen land in zicht valt de wind weg en we besluiten te motoren tot er weer wind is. Als we buiten samen het zeil opdoeken horen we ineens vanuit de kajuit een schelle piep, als een fluitketel. Het lampje van het temperatuuralarm brandt…   Aan het begin van de oversteek verlieten we…

  • Zeebenen

    Rond 10u varen we geheel volgens schema de grootste sluis ter wereld uit (nou ja, de kleine jachtensluis die erbij hoort dan). Een bruinvis zwaait ons uit; ons eerste voorproefje op de dolfijnen en walvissen waar we zo naar uitkijken. Bestemming: Ramsgate, VK. Een goede test voor Sirena, waarmee we door corona tot nu toe alleen nog maar een kleine stuk langs de Nederlandse kust hebben gevaren. En dat bleek nodig…   Wat varen betreft gaat de reis schitterend. We varen aan de wind, met windkracht 5 richting Engeland. Zeiljacht Ruimtevaarder met wie we opvoeren is links afgeslagen naar Scheveningen en wordt steeds kleiner. Sirena vaart heerlijk op vol tuig;…

  • Vertrokken

    We zijn vertrokken! Hoewel Linda al langer volhield dat we ‘eigenlijk al vertrokken zijn, want we hebben geen baan en huis meer’, voelt het toch echt een stuk echter als je van je zwaaiende ouders wegvaart.   Het was een pittige laatste week met veel afscheid en een paar uitdagende klussen. Maar het was vooral ook een hele leuke laatste week, want veel bezoek – alle vette kinderhandjes zitten nog als een lief aandenken op het raam van de kooi – en gelukte moeilijke klussen! De elektra bleek de grootste uitdaging. Kabels trekken (zie foto Björn in bakskist; hij is echt door dát gat naar binnen gekomen), 2x 60kg accu’s…