Anker op!

Zo, wij zijn weer ‘boven Jan’! Maar het duurde wel even. Man man man wat hebben wij ons beroerd gevoeld. Koorts, hoofdpijn, pijn in spieren en gewrichten, overgeven, huiduitslag, jeuk, het is allemaal langs gekomen. We deden niet veel meer dan slapen, paracetamollen eten en water drinken. Volgens de RMD-dokter (en Dokter Laura) was het hoogstwaarschijnlijk een tropisch muggenvirus (zika, dengue of chikungunya), maar of het nou uiteindelijk een mug of de griep was, de remedie blijft hetzelfde: uitzieken.

Het voordeel was dat wachten op het nieuwe ankerlier niet voelde als wachten. Tegen de tijd dat ie er was, waren we ook pas weer sterk genoeg om ‘m te tillen. Een paar dagen ervoor, toen we nog veel sliepen maar inmiddels wel alweer vast voedsel aten, zijn we met wat pijn en moeite handmatig anker-op gegaan, om even één baai verderop te liggen. Daar lagen we niet alleen mooi beschut tegen de vervelende deining, maar er is ook goed drinkwater te krijgen. En dat was met onze bijna lege tanks geen overbodige luxe. Nu komen we op deze reis vaak op bijzondere plekken, omdat we op zoek moeten naar diesel/groenten/reserve-onderdelen, maar dit was met stip de mooiste plek waar we ooit water getankt hebben. Ten eerste moesten we goed timen: je moet een stukje de rivier opvaren met de bijboot om bij de kraan te komen en dat kan alleen rond hoogwater, omdat het anders niet diep genoeg is. Bovendien is het meest ondiepe stuk dubbel spannend omdat daar ook de golven breken van de binnenrollende deining. Maar met de tips van andere boten over waar het diep genoeg zou moeten zijn in het achterhoofd, hebben we het vol bravoure geprobeerd en zijn we maar een klein beetje vast komen te zitten. Eenmaal op de rivier ontvouwde een soort sprookjesbos zich tussen de hoge kliffen van de inham, met eilandjes begroeid met palmen en naaldbomen, een paard en een koe en prachtige vogelgeluiden. We legden de bijboot vast aan een palmboom en gingen op zoek naar het tappunt, wat een kraantje in iemands tuin bleek (een huis en tuin in het bos aan het water, onze droom!). De eigenaar vond het geen probleem als we water wilden hebben. Sjouwend met onze 3 jerrycans van 20 liter en een 8-liter-waterfles zijn we in twee dagen 10 keer op en neer gegaan over de rivier door het sprookjesbos. 10 keer geen straf! Overigens hadden we wel verwacht dat we de kraan mochten gebruiken: we zijn op deze reis al ontzettend veel gastvrije mensen tegengekomen (we hebben bijvoorbeeld nog nooit onze duim opgestoken maar toch al tientallen keren een lift gekregen) en zeker hier op de Marquesas is iedereen uitzonderlijk vriendelijk. Je krijgt soms zomaar van iemand wat fruit toegestopt, iedereen groet je op straat en men doet z’n best ons te verstaan ondanks ons erbarmelijke Frans.

Eenmaal terug in de hoofdbaai kon het klussen beginnen. Toen het oude lier eraf ging, nam die flink wat verf mee, dus daar mochten weer een paar lagen op. Bovendien is het nieuwe lier net anders, dus moesten de oude gaten gevuld, een vastgelaste bout afgeslepen en nieuwe gaten geboord. Maar voor die laatste klus hadden we toch echt het nieuwe lier nodig. En die kwam met een kleine tegenslag: De gaten zaten op een andere plek dan we op basis van de tekeningen op internet verwacht hadden; precies boven het 6mm dikke spant dat onder het dek doorloopt. Een stuk uit de spanten zagen met de haakse slijper was uitgesloten, omdat het precies bij de klep van het vooronder zit; daarbij zou dat de constructie een beetje verzwakken. We hebben er een dag op gepuzzeld, maar moesten toch concluderen dat de enige manier is om dwars door de spanten te gaan. Dat betekent twee gaten door het dek boren dan horizontaal een groot gat in het spant te boren. De 20mm boor heeft er het loodje mee gelegd, maar nu zitten er keurig twee gaten door het dek en twee gaten door het spant eronder, waar precies de moeren in passen. Kijk maar op Instagram naar het resultaat, we zijn er al met al erg trots op. Een lokale monteur heeft geholpen met de elektra en na drie dagen zweten zit het lier nu met vier bouten en een goeie laag kit hardstikkemuurvast aan het dek! Wij zijn weer mobiel!

En dat is mooi, want hoewel het hier schitterend is, zijn we er ook heel erg aan toe om door te varen. De oceaandeining is erg aanwezig, één keer zelfs zo erg dat Björn uit de bijboot gegooid werd. We hebben ongelooflijk veel zin om vier dagen te varen en dan aan te komen in de Tuamotu’s, waar we weer lekker gaan wingfoilen en snorkelen in strakblauw water, en waar we omsloten zijn door riffen en er dus géén deining is. We zijn heel benieuwd hoe afgelegen deze atollen nou echt zijn, maar de groentenetten liggen weer vol kolen en bananen, en de blikvooraad is op peil, dus we hopen vurig op verlate zandstranden en onbewoonde eilanden.