Ontspannen en orkanen
Zeilend in de Cariben ben je van een paar dingen verzekerd. Zon, zee, strand. Ontelbare schildpadden. Goedlachse mensen. Regae en rumpunch. En orkanen…
Als er een reclamefolder voor de Caribische eilanden bestaat, staan de Tobago Cays op de voorkant. Drie pittoreske onbewoonde eilandjes met wuivende palmen, parelwit strand en eindeloze turquoise riffen. Maar de schoonheid van deze plek is niet bepaald geheim gebleven en in het hoogseizoen worden de Cays overspoeld door varende bezoekers. We waren dan ook gewaarschuwd voor al te hoge verwachtingen, want als je door een leger van charterboten met partymuziek naarstig op zoek moet naar een vrij stukje grond om je anker te laten vallen is de idylle misschien wat verder te zoeken. Wij kwamen echter in het naseizoen en hadden bovendien gewoon vette mazzel; behalve een clubje catamarans in de verte was er niemand die ons sprookje kwam verstoren. We lagen moederziel alleen bij ‘ons eiland’; gelukkig te zijn.
Vier dagen en nachten lagen we daar, geen andere zorg dan snorkelen, surfen en naar jagende vogels op de rotsen turen. Bij de laatste zonnestralen van de dag zwommen we van de boot naar ons eiland waar we als volleerd zeemeerminnen aanspoelden. Een waterdicht tasje voorzag ons van chips en blikjes prik. Met het zachtste zand ter wereld tussen onze tenen, proostten we op het waterleven.
‘Météouragans’ bracht ons weer met beide benen op de grond. Deze Franse weerman deelt via Facebook zijn verwachtingen, met focus op de Frans Caribische eilanden. Dat doet hij in het Frans en de geautomatiseerde Nederlandse vertaling leest als poëzie: “Zoals verwacht, heeft de vloek die ons nu doorgaat veel van zijn prachtige verloren. De regenachtige zone is aanzienlijk verminderd, door de wind geschaarst en opgedroogd door droge lucht. Een paar rebounds van activiteiten zijn echter niet onmogelijk tijdens de dag op #Guadeloupe, die in de gaten blijft GEEL. De aankomst aan de poorten van de #Antillen met een nog droger lucht vergezeld van een matige tot sterke Sahara zandstof, eind van het weekend of begin volgende week, zal iedereen het eens zijn.”
Nu was zijn voorspelling helaas minder poëtisch: Orkaan Bret was in aantocht
Orkanen ontstaan als de omstandigheden op zee precies goed zijn. De watertemperatuur moet boven de 26,5 °C zijn en de orkaan heeft ruimte nodig om te groeien. Ze zijn daarom redelijk makkelijk te voorspellen. Op de Atlantische Oceaan ontstaan ze voor de kust van Afrika en nemen dan langzaam in kracht toe als ze opschuiven naar het Westen. Al een ruime week geleden was er sprake van een lagedrukgebied dat 50% kans had een tropische storm of orkaan te worden. In keurige grafieken wordt de baan van de storm uitgetekend met een pluim aan het eind omdat de meteorologen op dat moment niet zeker kunnen zijn waar de orkaan precies komt. Maar uiteindelijk bleek dat het een ‘echte’ werd en dat ie tussen St. Lucia en Martinique door zou waaien.
Op zich geen probleem voor ons. Wij bevinden ons ruim onder de baan van de orkaan, ongeveer zo ver als Rotterdam van Groningen af ligt. Maar de komst van de orkaan zal wel invloed hebben op ons weer. Bret gaat boven ons langs van Oost naar West en door de manier waarop de wind om het oog van de storm heen draait (tegen de klok in), draait de wind waar wij ons bevinden van Noord Oost via West naar Zuid Oost. Kortom, de wind gaat van alle kanten komen. En de voorspelling is dat ie flink gaat poeieren zodra hij uit het Zuiden komt. We hebben een mooie baai gevonden bij Union Island waar we met Noorder-, Oosten- en Zuiderwind (en misschien wel belangrijker: -golven) beschermd liggen. Maar het moment dat de wind vanuit het westen recht de baai in waait, wordt spannend. Niet alleen om hoe onze Sirena en haar anker zich houden, maar ook of de andere boten in de baai niet gaan krabben (= wegwaaien omdat het anker niet goed pakt) en of iedereen ver genoeg van elkaar ligt. In theorie draai je allemaal met dezelfde snelheid dezelfde kant op en kan je elkaar niet raken, maar de praktijk is anders. Boten die dicht bij het strand op ondieper water liggen hebben veel minder ketting uitgebracht dan boten op dieper water en draaien dus in een kleinere cirkel. En daar waar de grote en lichte catamaran van de buren bij elk zuchtje wind aan de wandel gaat is zware Sirena niet zo snel onder de indruk van een vlaag en blijft op haar plaats. Bovendien vonden meer mensen dit een geschikte baai om de storm uit te zitten, dus we liggen allemaal nét wat dichter bij elkaar dan comfortabel is en als laatst gekomen boot zijn wij aansprakelijk bij eventuele botsingen met de boten om ons heen (zoals de gespannen buurman nog even benadrukte). Een spannend nachtje dus. Volgens de voorspelling komt de harde Zuiderwind rond 2 uur ‘s nachts. Zodra alle boten dezelfde kant op waaien en het duidelijk is dat we ver genoeg van iedereen af liggen, kunnen we lekker slapen. Om het wachten op het onheil een beetje aangenamer te maken heb ik een nieuw recept bedacht: Bret-cake.
Dit schreef ik aan de vooravond van onze orkaanprimeur. We spraken af dat we om en om twee uur wakker zouden blijven, tot de kust veilig was. Maar de wind bleef uit. In plaats daarvan dreven de boten in een complete windstilte allemaal een andere kant op. We zijn de hele nacht wakker en alert geweest, wachtend op actie die maar niet kwam. Bij het ochtendgloren kwam er wel elke 10 minuten een zeer lokale vlaag van windkracht 8 door de baai, die enkele boten selecteerde en in beweging zette, terwijl de rest nog vrolijk alle kanten op dobberde. Een paar keer moesten we de motor starten om een zachte maar zekere botsing met de buren te voorkomen. Blij dat een echte storm ons bespaard bleef maar katerig van slaapgebrek waren we het er unaniem over eens dat ‘actief ankeren’ niet onze favoriete discipline in de zeilsport is.
