Land in zicht
De Stille Oceaan is zo groot dat je tijd hebt om zelfs het moeilijkste dilemma in hapklare brokken te hakken. Voor ons was dat de vraag: gaan we door? We zijn deze reis begonnen met drie uitgangspunten: we gaan (en hebben gespaard voor) ongeveer drie jaar, we gaan in principe via de passaatroute de wereld rond en we stoppen als één van ons het niet meer leuk vindt; en dat beoordelen we bij elke mijlpaal opnieuw. De volgende mijlpaal komt eraan en we hebben besloten: we varen niet verder dan Nieuw Zeeland.
De belangrijkste reden is dat we voelen dat we dichter bij familie en vrienden willen zijn. We zijn als we straks teruggaan bijna drie jaar onderweg geweest en dat is lang zat om iedereen te moeten missen. Door niet de Caribische eilanden ‘over te slaan’, zoals ons oorspronkelijke plan was, is een wereldomzeiling niet meer in drie jaar te doen. Daar komt bij dat de route via het Suezkanaal op dit moment niet veilig is en de route via Zuid Afrika door veel zwaar weer gekenmerkt wordt en gewoon veel langer is. Een andere belangrijke reden is dat vooral Björn opziet tegen de enorm lange stukken zee die er na Nieuw Zeeland nog aankomen. Björn ervaart veel spanning, vooral van slecht weer, en hoewel hij daar inmiddels fantastisch mee omgaat en we er samen veel van geleerd hebben, is de energie om weer aan zo’n oversteek te beginnen wel op. Nieuw Zeeland is een mooi eindpunt, waar we de reis perfect af kunnen sluiten en de boot goed kunnen verkopen.
Allemaal goeie redenen en toch viel de beslissing vooral mij zwaar. Ik ga het echt missen. Natuurlijk om de vanzelfsprekende redenen; de paradijselijke en oorden waar we komen en de bijzondere mensen die we daar ontmoeten. Maar er zijn andere kanten aan deze reis die ik misschien nog wel meer ben gaan waarderen. Als we eenmaal op zee of een eiland zijn moeten we roeien met de riemen die we hebben, dus voor elke stap in de reis moet je een plan maken en slim voorraden inslaan en in gekke steegjes op zoek naar onderdelen en weerkaarten downloaden omdat we geen internet hebben en ga zo maar door. En tegelijk weet je dat alles anders gaat lopen, maar juist dát is de leuke uitdaging. Dus als we dan tijdens het zeilen een windvaanarm repareren door er een muntje tussen te slaan, of een uitzonderlijk lekkere maaltijd koken van droge bonen en de kruidenvoorraad, dan geeft dat ontzettend veel voldoening. Het voelt alsof we steeds op speurtocht mogen en ik mag ook nog eerst zelf de schatkaart knutselen!
En er is iets anders dat ik nog meer ga missen, iets waarvan ik nooit had gedacht dat ik er zo aan zou hechten. Toen Björn jaren geleden voor het eerst begon over zeezeilen, dacht ik: ‘saaai!’ Niets voor mij, alleen maar water om je heen en alleen maar recht vooruit varen. Maar ik heb op deze reis misschien wel het meest genoten van de lange overtochten. Je geeft de controle over aan de windvaan en op af en toe rondkijken na ben je vrij om te doen wat je wil terwijl je wel vooruit gaat. Ja, je wordt continu heen en weer gesmeten door de golven (en dat gaat er vaak echt niet zachtzinnig aan toe), hebt een slaapgebrek, moet soms zeilen wisselen en er is altijd de dreiging van de volgende bui. Maar toch is het ontzettend vrij en ontspannen. Bij een lange oversteek lijkt tijd ineens een verzinsel. Er is wel een klok die vertelt dat er een wachtwissel aankomt, maar dat is een ander soort tijd. Of dat nou om vier uur ‘s nachts of vier uur ‘s middags is maakt niet uit, en welke dag het is al helemaal niet. Het is een soort alternatieve realiteit, waarin we elkaar bij een wachtwissel opgewonden vertellen dat er een vogel een stukje meevloog of dat de zeevonk uitzonderlijk fel was die nacht. Die rare wereld moet ik straks weer inleveren voor een wereld van deadlines en routine, regels en files.
Maar sinds we de knoop hebben doorgehakt ebt het gevoel van verlies vrij snel weg en merk ik dat ik vooral ontzettend veel zin krijg om weer omringt te zijn door vrienden en familie, op een nieuwe vaste plek, met een nieuwe baan en alles wat erbij komt kijken. Het is leuk om daar alvast samen over te fantaseren, zonder dat dat het genieten van waar we nu (mee bezig) zijn in de weg zit. Dat komt misschien ook omdat we nog lang niet thuis zijn: Fiji (met vrienden), door Nieuw Zeeland reizen, een bezoek aan m’n tante in Australië en Sirena verkoop-klaar maken staan in ieder geval nog op de planning. We verwachten in het voorjaar of uiterlijk in de zomer van 2025 weer in Nederland te zijn. Nu zoeken naar een nieuwe eigenaar die net zoveel liefde in Sirena wil stoppen én eruit wil halen als wij hebben gedaan.
