Thuiskomen
Toen we, ergens midden op de Grote Oceaan, besloten niet verder met Sirena te varen dan Nieuw Zeeland, zagen we meteen helemaal voor ons hoe we dan wèl terug zouden komen: met een vrachtschip! Tot 2020 kon je op sommige vrachtschepen een hut boeken en meevaren naar hun bestemmingen. Dan duurt een tocht van Nieuw Zeeland naar Nederland ineens een paar weken in plaats van maanden. Wij zagen onszelf al op de brug staan, de schipper lastigvallen met allemaal vragen, uitkijkend over 10.000 containers, de horizon een stuk verder weg dan op Sirena. Bovendien zou het een mooie symbolische afsluiter van de reis zijn om toch met een boot aan te komen. Maar helaas zijn alle rederijen hier in coronatijd mee gestopt en nooit meer mee begonnen. Nu vind ik weinig plekken zo ongezellig als een vliegveld en het zou voor mij een enorme domper zijn als de laatste herinnering aan deze reis de aankomsthal op Schiphol zou zijn. Dus we bedachten een alternatief plan. Er waren wat omslachtige reisbewegingen voor nodig, maar we kwamen tóch met de boot aan in Nederland. Op dezelfde plek als waar we met Sirena Nederland verlieten, de havenmond van IJmuiden. We vlogen van Sydney naar Londen, reden met de trein naar Newcastle en stapten daar op de veerpont naar IJmuiden, alwaar familie en vrienden op de kade stonden te zwaaien! En op het moment dat onze telefoons weer contact maakten met een Nederlandse zendmast, kwam het bericht waarmee de reis nu echt helemaal voorbij was: Sirena is definitief verkocht.
De twee meest gestelde vragen sinds we terug zijn, zijn: “hoe was het?” en “hoe is het om weer terug te zijn?” en beide vragen zijn onmogelijk te beantwoorden. ‘Hoe het was’, is een mix van epische en onbeduidende gebeurtenissen die zich maar nauwelijks samen laat vatten in de bijna 75 reisverslagen in dit logboek. De komende 50 jaar zullen herinneringen aan de reis waarschijnlijk op onbewaakte momenten komen opborrelen. Als ‘Have you ever seen the rain’ van CCR op de radio speelt zien we kluizenaar Hina voor ons; als ik de boodschappenapp open denk ik aan 6 karren vol Panamese proviand; en als ik de naaimachine gebruik zal ik denken aan het klusje waarvoor ik steeds in en uit het slaapkamerraam moest omdat het motorblok in de deuropening hing. Waarschijnlijk onbegrijpelijk als je er niet bij was, maar ik hoop er nog jaren in geuren en kleuren over te mogen vertellen.
Ook de vraag hoe het is om weer terug te zijn is moeilijk, want hoe verklaar je dat het óók heel fijn is om weer terug te zijn in het drukke Nederland, met alle verantwoordelijkheden en verplichtingen? Ik begrijp het zelf ook niet helemaal, maar ik weet wel dat ik het voel. Het is in ieder geval ontzettend fijn om weer bij vrienden en familie te zijn die je echt kennen in plaats van steeds weer nieuwe mensen te ontmoeten. Bovendien kent oceaanzeilen zo z’n eigen verantwoordelijkheden en verplichtingen en is het een opluchting om niet meer elke nacht alert te slapen omdat het enige dat je huis op z’n plek houdt een paar meter ketting is. Maar het is ook simpelweg zo dat we ons thuis voelen in Nederland. Het voelt – op de best mogelijke manier – alsof we nooit zijn weggeweest.
Een andere veel gestelde vraag is hoe het was om dit samen te doen; waarmee het merendeel lijkt te bedoelen “hoe is het om zo op elkaars lip te zitten?”. Ik snap die vraag goed, want Sirena is niet groot en net als veel mensen in een relatie zijn Björn en ik heel verschillend. Maar waar irritaties in het normale leven de kans krijgen om jarenlang te sluimeren en een veelkoppig monster te worden, is dat op een zeilboot gewoon onmogelijk. Je wordt continu gedwongen elkaars nukken te herkennen, je eigen gedrag erop aan te passen en de ander erop aan te spreken. Zo is mijn primaire reactie in een spannende situatie om te gaan relativeren, maar Björn heeft bij een naderend stormfront toch echt meer aan de woorden ‘zullen we samen uitzoeken of we hier echt goed liggen?’ dan ‘komt goed joh, we liggen hier prima’. Het duurde een paar stormen voordat ik dat echt doorhad; maar ik weet nu voor de rest van ons leven dat relativeren voor Björn vaak voelt als bagatelliseren. En los van alle dingen die we over elkaar hebben geleerd, was het vooral ontzettend gezellig samen. Het was fantastisch om zo vaak de kans te hebben om Björn zo helemaal in z’n element te zien; lijntjes knopend op het voordek, ‘swan-divend’ overboord, gekke bekken trekkend door het raampje. We hadden van tevoren niet bedacht hoe bijzonder het zou zijn om zoveel meer tijd samen door te brengen dan de paar avonduurtjes en weekenddagen die we normaal hadden.
Onze reis was drie jaar vol hoogtepunten en dieptepunten. Nu we terug zijn komen we weer in rustiger vaarwater, en ook daar hebben we zin in. Het ultieme gevoel van vrijheid is het enige dat we van de reis echt intens gaan missen; de rest nemen we mee als herinneringen; nou ja, en Sirena, die missen we nu al. We willen jullie allemaal bedanken voor het meelezen en meegenieten met onze avonturen. Wat begon als een blogje voor familie en vrienden, bereikte ook collega’s van familie van buren en zeilers die we in sluizen en op stijgers tegenkwamen. Dit logboek bijhouden was een hele fijne manier om de leukste momenten van de reis opnieuw te beleven en het schrijven was des te leuker omdat ik wist dat zoveel mensen met ons meereisden.
Liefs, Björn en Linda
